آشنایی با لایه برداری شیمیایی (peeling)

لایه برداری شیمیایی یکی از قدیمی ترین تکنیک های زیبایی پوست می باشد که این روش با استفاده از مواد سوزاننده شیمیایی انجام شده و باعث بهبود ظاهر پوست در نواحی صورت و گردن و دستها میگردد.

بعد از سوزاندن پوست با این مواد، پوست جدید دوباره شکل میگیرد و این پوست صافتر از قبل شده و لکهای پوستی و چروکهای ظریف روی آن هم کمتر میشوند. در درمان اسکارهای کم عمق آکنه و آبله مرغان و تغییرات پوستی ناشی از آفتاب روی پوست سودمند میباشد.

پیلینگ از لحاظ عمق تخریب به سه فرم طبقه بندی میشود:

1) فرم سطحی:

در این فرم لایه های سطحی و خارجی پوست تخریب میشود. مواد مختلفی در پیلینگ سطحی مورد استفاده قرار میگیرند:

اسیدهای میوه (AHA) با غلظت 40 تا 50 درصد، تری کلرو استیک اسید (TCA) با غلظت زیر 20 درصد، محلول جسنر (jessner)، اسید سالیسیلیک ، رتینویید (تره تینوئین)

کاربرد درمانی پیلینگ سطحی در لکهای سطحی، کک و مک، تیرگی های سطحی ناشی از آفتاب، درمان آکنه خفیف تا متوسط و در چروکهای ظریف پوستی میباشد.

2) پیلینگ با عمق متوسط:

در این فرم عمق نفوذ مواد سوزان تا لایه میانی پوست بوده و بعلت تحریک فیبروبلاستهای لایه میانی, تولید ماده بافت همبندی پوست افزایش می یابد. کاربرد این روش در بهبود چینهای پوستی و جوانسازی و بهبود تغییرات پیش سرطانی ناشی از آفتاب (اکتینیک کراتوز) میباشد. در لکهای عمقی پوست مانند ملاسما گاهی کمک کننده است. در پیلینگ با عمق متوسط از TCA با غلظت 20 تا 35 درصد و استفاده میشود.

3) پیلینگ عمقی:

عمق سوزاندن بیشتر از فرم متوسط بوده و با توجه به عمق نفوذ ماده سوزان، این فرم پیلینگ در درمان اسکارهای آکنه عمیق و آبله مرغان کاربرد دارد. از ماده فنل 80 درصد و TCA با غلظت بالای 40 درصد و گاهی تا 80 درصد در پیلینگ عمقی استفاده میشود.

مهمترین نکته در درمان، انتخاب صحیح بیمار توسط متخصص پوست میباشد.

قبل از انجام پیلینگ، پوست بایستی شسته شده و با الکل تمیز شود. از بی حس کننده های موضعی و تزریقی جهت کاهش درد استفاده میشود.

بعد از انجام پیلینگ، سوختگی پوست رخ میدهد که بایستی برای جلوگیری از عوارض، از ترمیم کننده های پوستی استفاده شود.

برای پیشگیری از ایجاد عفونت های پوستی از درمان پبشگیرانه با استفاده از داروهای ضد تبخال خوراکی و آنتی بیوتیکهای موضعی یا خوراکی استفاده میشود.